| رویکردهای بازیمحور در آموزش تربیتبدنی: مروری انتقادی بر مبانی نظری، شواهد و چارچوبهای کلیدی |
| کد مقاله : 1369-4THPECONF |
| نویسندگان |
|
علی غفاری *1، سعیده ایلاقی حسینی2، رسول یاعلی3 1دبیر تربیت بدنی آموزش و پرورش، شهرستانهای تهران، ایران 2استاد مدعو دانشگاه ملی مهارت واحد کرمان، کرمان، ایران 3دانشیار گروه رفتار حرکتی، دانشکده تربیتبدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران |
| چکیده مقاله |
| مقاله حاضر با هدف ارائهی یک مرور انتقادی و تحلیلی از چهار رویکرد شاخصِ بازیمحور در پداگوژی تربیتبدنی انجام شد. این چهار رویکرد شامل آموزش از طریق بازیها برای فهم بهتر (TGfU)، حس بازی، بازیهای زمین کوچک (SSG) و رویکرد مبتنی بر محدودگرها (CLA) بود که بر پایه شواهد پژوهشی و با اتکا بر شش محور فلسفه زیربنایی یادگیری، نقش پداگوژیک معلم، ساختار و ماهیت فعالیتها، سازوکارهای انتقال یادگیری، تناسب با سطح یادگیری و توسعه مهارت و میزان انطباقپذیری با سن و سطح مهارتی فراگیران تحت بررسی قرار گرفتند. تحلیل یافتهها نشان میدهد که اگرچه این رویکردها در تاکید بر یادگیری موقعیتمحور، حضور فعال فراگیر و شباهت تمرین به شرایط واقعی بازی اشتراک دارند، اما از نظر سازوکارهای زیربنایی یادگیری، میزان مداخله معلم، درجه پیچیدگی فعالیتها، فرآیندهای سازماندهی تمرین و کارایی در مراحل مختلف توسعه مهارتی، تفاوتهای بنیادین و تعیینکنندهای میان آنها وجود دارد. یافتهها همچنین بیانگر آن است که هیچ یک از این رویکردها به تنهایی قادر به پاسخگویی کامل به طیف متنوع اهداف آموزشی و نیازهای سنیمهارتی دانشآموزان نیستند. همچنین نقش توانایی معلم در انتخاب و به کارگیری متناسب هر رویکرد، بسترسازی محیط یادگیری و مدیریت سطح پیچیدگی، عاملی تعیینکننده در موفقیت رویکردهای بازیمحور تلقی میشود. بر این اساس، و با توجه به ماهیت چندبعدی یادگیری مهارتهای ورزشی، میتوان نتیجهگیری کرد که اتخاذ یک رویکرد انعطافپذیر، ترکیبی و چندمرحلهای میتواند راهبرد پداگوژیک کارآمدتری برای آموزش ورزشها در محیط مدرسه باشد. |
| کلیدواژه ها |
| حس بازی، روش تدریس، آموزش تربیتبدنی، مدل پداگوژیک. |
| وضعیت: پذیرفته شده برای ارائه شفاهی |
